Przeglądając dzisiaj moją bibliotekę zauważyłem niepozorną, nieco pożółkłą książeczkę "Wspomnienia dyrektora szkół średnich w Bodzentynie w latach 1945-1950". Podarował mi ją jej autor - Antoni Waciński, nie żyjący już regionalista, nauczyciel, dyrektor szkół średnich w Bodzentynie i Sandomierzu, społecznik, lokalny patriota, ludowiec, patronujący Szkole Podstawowej w Bodzentynie. Z ruchem ludowym związany był od 1949 r., kiedy to wstąpił do Stronnictwa Ludowego. Oto jak ten fakt opisuje we wspomnieniach :"Kandydatów do PPR było niewielu, bo nawet przedwojenni komuniści uchylali się od członkostwa. Do PSL też się ludzie nie garnęli, najliczniej za to zapisywali się do Stronnictwa Ludowego. Wstąpiliśmy do tego stronnictwa razem z kolegą Stanisławem Plewińskim - on został prezesem, a ja jego zastępcą. ... Z czasem, gdy syn Plewińskiego kończył szkołę średnią, ojciec wymarzył sobie dla niego studia medyczne, wypisał się z SL i wstąpił do PPR. Sądził, że komisja rekrutacyjna weźmie to pod uwagę. W ten sposób ja awansowałem na prezesa koła SL, tak też wypadało z moich studiów rolniczych. Prezesem koła SL, a później ZSL byłem do czasu przejścia na emeryturę." Autor wspomnień był człowiekiem mocno zaangażowanym w rozwój rodzinnego miasteczka, a zwłaszcza oświaty. Nie znaczy to, że był śmiertelnie poważny i pozbawiony poczucia humoru. We wspomnieniach może wyczytać, że : " Dla upiększenia Bodzentyna obsadziłem oba rynki drzewami ozdobnymi. Jako ludowiec, wokół Rynku Górnego posadziłem akcje kuliste, natomiast na chodnikach Rynku Dolnego posadziłem- na cześć kolegi Plewińskiego, który był członkiem PZPR i miał tam szkołę - głogi czerwone. Zrobiłem to nie dla przekory, bo z Plewińskim lubiliśmy się, ale tak sobie, dla fantazji." Jakże było mi miło w Sandomierzu w rozmowie z tamtejszymi ludowcami usłyszeć wiele ciepłych słów pod adresem Antoniego Wacińskiego, który przez lata dyrektorował tamtejszej "Marmoladzie" jak pospolicie nazywano Zespół Szkół Przemysłu Spożywczego.
